اواخر هفته گذشته، دولت اسرائیل در دادگاه بین‌المللی لاهه حضور یافت تا با اتهاماتی مبنی بر ارتکاب نسل‌کشی در جنگ علیه حماس در غزه روبرو شود. این ادعا توسط آفریقای جنوبی مطرح شد که مدعی است اسرائیل با انجام و ناتوانی در جلوگیری از اقدامات نسل کشی “برای نابودی فلسطینیان در غزه” قوانین بین المللی را نقض می کند.
آفریقای جنوبی درخواست کمک های دو سطحی کرده است: اعمال تدابیر اضطراری که به اسرائیل دستور می دهد فورا تهاجم خود به غزه را متوقف کند و کشف جداگانه نسل کشی. انتظار می رود دادگاه در اواخر این ماه در مورد اقدامات اضطراری احتمالی تصمیم بگیرد، اما احتمالاً تصمیم گیری در مورد ادعای نسل کشی بیشتر طول می کشد. اگرچه تصمیمات ICJ قطعی است، اما دادگاه مکانیزمی برای اجرای احکام خود ندارد. با این وجود، نادیده گرفتن حکم ICJ می تواند پیامدهای بین المللی داشته باشد.
کنوانسیون نسل کشی در سال 1948 به تصویب رسید. این اولین معاهده حقوق بشری بود که توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد به تصویب رسید تا منعکس کننده تعهد بین المللی مبنی بر «دیگر هرگز» اجازه دادن به جنایات مشابه آنچه در طول جنگ جهانی دوم انجام شده است را نشان دهد. طبق این کنوانسیون، نسل کشی جرمی است که به قصد نابودی یک گروه ملی، قومی، نژادی یا مذهبی به طور کلی یا جزئی انجام می شود. نسل کشی شامل گروه های سیاسی یا نظامی نمی شود.
جنایت نسل کشی دو عنصر دارد: عنصر فیزیکی یا اعمال انجام شده و عنصر ذهنی که به عنوان قصد شناخته می شود. اثبات نیت نسل کشی دشوار است. حداقل باید ثابت کرد که جنایتکاران قصد تخریب فیزیکی یک گروه ملی، قومی، نژادی یا مذهبی را دارند. نه تخریب فرهنگی و نه قصد متفرق کردن یک گروه، الزامات هدف ویژه نسل کشی را برآورده نمی کند، اگرچه هر دو ممکن است پیامدهای دیگری داشته باشند.
ارائه آفریقای جنوبی، بر اساس بسیاری از گزارش ها، حرفه ای و قوی بود – به ویژه در نشان دادن تلفات غم انگیز جان غیرنظامیان در غزه – اما در اثبات ادعای قصد نسل کشی سخت بود. ادعای نیت نسل‌کشی عمدتاً بر اساس ویدئوهای TikTok از سربازان رقصنده و آوازخوان بود که تخریب غزه را تبلیغ و جشن می‌گرفتند و این ادعا که اظهارات تحریک‌آمیز وزرای کابینه اسرائیل نشان‌دهنده قصد برای کشتن غیرنظامیان است.
در پاسخ، مدافعان اسرائیل استدلال کردند که اظهارات تحریک آمیز اعضای حاشیه ای کابینه اسرائیل مغایر با سیاست ثابت دولت است و جشن سربازان سیاست دولت را ایجاد نمی کند. مهمتر از آن، آنها روشن کردند که پیگرد جنگ حماس توسط کابینه جنگ و کابینه امنیتی اسرائیل هدایت می شود، نه وزرای نقل قول یا سربازان رقصنده. آنها همچنین شواهدی از ماهیت دفاعی تلاش غزه ارائه کردند و به سیاست اسرائیل برای حمله فقط به اهداف نظامی و در عین حال اقدامات احتیاطی برای کاهش خسارات جانبی اشاره کردند.
اسراییل هم از نظر واقعی و هم از نظر قانونی استدلال های بهتری دارد. در حالی که مرگ و میر غیرنظامیان و ویرانی در غزه غم انگیز است، این تلفات نتیجه ناگوار یک جنگ دفاعی است نه هدف یک تلاش تهاجمی و نسل کشی. اسرائیل جنگ غزه را برای نابودی مردم فلسطین آغاز نکرد. اسرائیل به حمله 7 اکتبر حماس برای محافظت در برابر تلاش های نسل کشی برای نابودی دولت و مردم اسرائیل پاسخ داد.
در نهایت، ما نمی‌توانیم عدم تعادل آزاردهنده رسیدگی‌های دیوان بین‌المللی دادگستری را نادیده بگیریم.
آفریقای جنوبی می گوید از طرف مردم فلسطین و برای نجات جان مردم آنجا است. به نظر می رسد اسرائیل از خود دفاع می کند. اما حماس کجا بود؟ و چرا آفریقای جنوبی حمله وحشیانه حماس به اسرائیل را در ارائه ادعای نسل کشی خود نادیده گرفت؟ آیا ممکن است آفریقای جنوبی به نمایندگی از گروه تروریستی حماس در آنجا حضور داشته باشد؟ اگر چنین است، شاید زمان آفریقای جنوبی بهتر باشد برای آزادی 132 گروگانی که توسط موکل خود نگهداری می شد صرف شود.